Program ZChN

I. Sytuacja ZChN - przyczyny porażki wyborczej - osiągnięcia w służbie Rzeczypospolitej 1.Sytuacja ZChN

1.1. Wybory parlamentarne jesienią 2001 przyniosły radykalną zmianę sytuacji naszego Stronnictwa. ZChN występując w koalicji AWS-Prawicy poniósł w wyborach ciężką porażkę. Popularność czołowych jego przywódców i osiągnięte przez nich bardzo dobre wyniki nie były w stanie tego zmienić. Zjednoczenie nie ma już przedstawicieli ani w Sejmie ani w Senacie. W lutym 2002 usunięci zostali ostatni nasi przedstawiciele w kierownictwach urzędów centralnych. Sytuacja jest poważniejsza niż miało to miejsce w po podobnie przegranych wyborach w roku 1993. Wówczas poza Parlamentem znalazły się wszystkie stronnictwa prawicowe, a sejmowej reprezentacji pozbawione było kilkadziesiąt procent wyborców. Zachowaliśmy wówczas prawo do uczestnictwa w programach politycznych telewizji publicznej. Dziś to uprawnienie nam nie przysługuje. Znacznie większa jest też różnica możliwości pozyskiwania funduszów zewnętrznych dla finansowania działalności stronnictw reprezentowanych w parlamencie i pozaparlamentarnych.

1.2. W okresie upływającej właśnie kadencji władz ZChN miało miejsce kilka bolesnych zdarzeń. Po Zjeździe zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego w roku 2000 okazało się, iż ZChN kilka miesięcy wcześniej w wyniku karygodnego zaniedbania lub manipulacji członków ZG (w szczególności dotyczy to b. Sekretarza Generalnego i Skarbnika ZG ZChN) kierowanego przez Mariana Piłkę utracił rejestrację sądową. Nowy ZG i RN przy osobistym ogromnym zaangażowaniu Prezesa Stanisława Zająca, Przewodniczącego Wiesław Chrzanowskiego i Sekretarza Generalnego Zbigniewa Wawaka osiągnął przywrócenie rejestracji unikając jednocześnie sensacji medialnej i kompromitacji publicznej naszego Stronnictwa.

1.3. Przed wyborami parlamentarnymi kilkunastu czołowych działaczy naszego Stronnictwa (w tym b. Prezes i wszystkie osoby odpowiedzialne osobiście za utratę rejestracji) odeszło do Przymierza Prawicy i wraz z nim opuściło następnie AWS-P. Było to nie tylko bolesne ale i zaskakujące - bowiem ci właśnie nasi byli Koledzy w nieodległej przeszłości byli wewnątrz AWS i ZChN najbardziej głośnymi zwolennikami przekształcenia AWS w jednolitą partię polityczną. W kolejnych miesiącach po wyborach do PP przeszło kilkuset członków ZChN. W mniejszym zakresie dokonywały się przejścia członków ZChN do Ligi Polskich Rodzin, Prawa i Sprawiedliwości oraz do Platformy Obywatelskiej. Niestety, dawny nasz elektorat zapewne wsparł wszystkie te formacje.

1.4. W trakcie trwania kampanii wyborczej ZG wezwał Jacka Kurskiego, ówczesnego Wiceprezesa ZG do przestrzegania uchwał ZG oraz do godnego i lojalnego zachowania w kampanii, a także do podjęcia działań na rzecz odwrócenia skutków podjętych przez siebie nagannych działań. Zlekceważenie wezwania skutkowało usunięciem Jacka Kurskiego z ZChN. W listopadzie i grudniu ub.r. większość członków stowarzyszenia ROP-Razem, słabo zintegrowanych z naszym Stronnictwem opuściło ZChN podążając za swym liderem.

1.5. Źródłem naszych problemów w przyszłym działaniu będzie nie tylko fakt, iż nasi byli koledzy zasilili inne stronnictwa polityczne, ale również i to, iż elementy naszego programu zostały przejęte przez inne formacje. Jednak dla stronnictwa takiego jak ZChN powinno to być przede wszystkim powodem do głębokiej satysfakcji.

2.Przyczyny klęski wyborczej

2.1. Wśród przyczyn klęski wyborczej na plan pierwszy wysuwają się przyczyny gospodarcze i ich konsekwencje społeczne. Wśród nich szczególne znaczenie miał bardzo silny wzrost bezrobocia. Jego stopa przekroczyła na jesieni ub.r. 16% i nadal wykazuje tendencję wzrostową. Tak wielki, bezprecedensowy wzrost bezrobocia stał się przesłanką utraty bezpieczeństwa materialnego niemal 1/6 naszego społeczeństwa oraz źródłem rozczarowania i lęku wśród jego większości. Fakt, iż AWS obejmował władzę przy znacznie niższym i malejącym wskaźniku bezrobocia był przypominany opinii publicznej i wyborcom nieustannie przypominany. Wobec środowisk pracowniczych z powodzeniem używano go jako argumentu "demaskatorskiego".

2.2. Podstawową przyczyną narastania bezrobocia było zahamowanie wzrostu gospodarczego i wystąpienie symptomów recesji. Częściowo wynikało ono z osłabienia tendencji wzrostowych w gospodarkach krajów zachodnich oraz z kryzysu rosyjskiego. W znacznej jednak mierze był to wynik błędnej choć świadomej polityki "schładzania gospodarki" prowadzonej przez rząd i Radę Polityki Pieniężnej. Forsowane przez Unię Wolności (a wspierane przez liberalne siły wewnątrz AWS) ograniczanie deficytu budżetowego w warunkach gdy słabł popyt zewnętrzny musiało prowadzić do osłabiania impulsów wzrostowych. Nieuzasadnione gospodarczo utrzymywanie przez Radę Polityki Pieniężnej najwyższych na świecie realnych stóp procentowych doprowadziło do skrajnego osłabienia dynamiki popytu wewnętrznego oraz wzmożenia procesów recesyjnych w gospodarce. Skutki tych procesów dotknęły wszystkich grup społecznych: zarówno pracowników najemnych jak i przedsiębiorców, wielkiego przemysłu i małych firm rodzinnych, osób aktywnych zawodowo i tych, którzy na trwale pozostają poza rynkiem pracy. Dotknęły przytłaczającej większości polskich rodzin. ZChN ostrzegał przed takimi konsekwencjami polityki gospodarczej lecz nie zdołał, ani jej odwrócić, ani zerwać współpracy z jej promotorami. Nie zdobył się na zdecydowane działanie nawet wówczas gdy za sprzeciwienie się wyborowi głównego konstruktora tej polityki na stanowisko Prezesa NBP poza klubem AWS znalazło się czterech działaczy naszego Stronnictwa.

2.3. Jednym z najpoważniejszych ciosów już nie w popularność ale wręcz w wiarygodność rządu Jerzego Buzka i całej formacji AWS-P stało się ujawnienie i rozpropagowanie tzw. dziury budżetowej. Pradoksem sytuacji było to, iż ci, którzy najbardziej przyczynili się do jej powstania i którzy lekceważyli ostrzeżenia gdy można było jeszcze zapobiec jej pojawieniu się, próbowali zrzucić z siebie odpowiedzialność polityczną - i w niektórych przypadkach, z powodzeniem. Dziura budżetowa była oczywistą konsekwencją polityki schładzania oraz polityki "prezentów dla elektoratu" uprawianej przez opozycję przy całkowitej bezradności rządu i klubu AWS oraz przy wyjątkowo niesprawnym kierownictwie Ministerstwa Finansów.

2.4. Zagadnieniem wymagającym odrębnego odnotowania było zachowanie ministra finansów. Kierowany trudnymi do zrozumienia motywami prowadził on swoistą kampanię straszenia społeczeństwa. Przesadne przedstawianie rozmiaru problemu szło w parze z zapowiedziami koniecznych cięć w wydatkach rządowych. Efektem było wzbudzenie niepokoju co do pewności dochodów sfery budżetowej oraz emerytów i rencistów a także dostarczenie opozycji chwytliwego choć dalece przesadzonego argumentu o stanie "katastrofy finansów publicznych". Nielojalność w rozpowszechnianiu wiadomości i roboczych dokumentów rządowych zbyt późno spotkała się z właściwą reakcją szefa rządu. Postulaty ZChN w tym względzie zbyt długo były lekceważone.

2.5. Bardzo ważnym czynnikiem utraty popularności przez obóz rządowy było rozczarowanie reformami społecznymi. Każda reforma obok skutków pożądanych ma też niepożądane efekty uboczne. Każda wiąże się z kosztami dla budżetu - nawet jeśli w przyszłości ma przynosić oszczędności. Prawdą jest, iż wprowadzenie reform było konieczne. Prawdą jest, iż wprowadzenie ich w okresie rządów koalicji AWS-UW wynikało z zaniechań w okresie poprzedzających rządów SLD-PSL. Prawdą też jest, że trudno było odwlekać restrukturyzację zatrudnienia w górnictwie, hutnictwie i transporcie. Nie ulega jednak wątpliwości, że przy takim przeciążeniu nie wolno było akceptować dodatkowego celu w postaci ograniczania rozmiarów deficytu budżetowego. Niedofinansowane reformy musiały stać się źródłem rozczarowań nawet dla ich zwolenników. Brak wyraźnego określenia społecznych celów reform i grup beneficjentów oraz tych, których grup interesy zostaną naruszone w wyniku ich wprowadzenia sprawił, że bilans poparcia dla rządu stał się katastrofalnie ujemny. Nieporadne i obciążone błędami wdrażanie niektórych z nich dopełniło miary.

2.6. Publiczne spory pomiędzy ministrami - z trudem akceptowane gdy rząd miał charakter koalicyjny stały się zmorą rządu mniejszościowego tworzonego przez jedno ugrupowanie stronnictw: AWS. W szczególności spektakularne akcje z użyciem UOP, policji i prokuratury oraz sterowane "przecieki" dokumentów roboczych tworzyły obraz rządu niekompetentnego i skłóconego.

2.7. Nieumiejętność postępowania w przypadku podejrzeń o korupcję powodowała, że w opinii publicznej powstawało wrażenie władzy skorumpowanej i niesprawnej, a jednocześnie dochodziło do ewidentnego krzywdzenia osób niewinnych bez dawania im satysfakcji moralnej.

3. Źródła problemów

3.1. Podstawowym źródłem większości problemów był konflikt między programem AWS a programem UW - w szczególności w wersji realizowanej przez Leszka Balcerowicza. Umowa koalicyjna okazała się dokumentem trudnym do realizacji. Był to nie najlepszej jakości kompromis między oczekiwaniami wyborców AWS, a dogmatami neo-liberalnymi UW. AWS szedł do wyborów pod hasłami naprawy państwa oraz poprawy położenia materialnego polskich rodzin. Dla UW zasadniczym kryterium okazywało się zmniejszanie deficytu budżetowego i oszczędności w wydatkach na realizację reform. AWS chciał realizować program służący interesom środowisk pracowniczych oraz małych i średnich firm. UW poszukiwała akceptacji wśród najbogatszych przedsiębiorców operujących w sferze usług finansowych. Zasad polityki prorodzinnej UW nawet nie próbowała zrozumieć, ustawicznie myląc ją bądź to z "socjalem" (pomocą społeczną dla ubogich) bądź to z polityką makroekonomiczną.

3.2. Dość nieoczekiwanie, źródłem problemów stał się konflikt między rządem, a Radą Polityki Pieniężnej. Jej członkowie, w większości wybrani na wniosek lub przy poparciu AWS niebawem uznali się za "niezależnych ekspertów". Nawet ci z nich, którzy kiedyś byli współautorami programu wyborczego AWS nie poczuwali się do obowiązku współdziałania w jego realizacji - a przynajmniej do powstrzymania się od jego sabotowania. RPP realizowała politykę schładzania gospodarki przy pomocy drogiego kredytu. Ani ostrzeżenia ze strony ekspertów (w tym laureata Nagrody Nobla R. Mundella), ani ze strony międzynarodowych organizacji takich jak MFW i OECD (a nawet Komisja Europejska) nie wpłynęły na zmianę polityki. Rząd nie potrafił się skutecznie upomnieć o dokładne (a nie przesadne) realizowanie uzgodnionych i zapisanych w ustawie budżetowej) celów inflacyjnych.

3.3. Rząd zbyt rzadko odwoływał się do własnego elektoratu i zbyt rzadko dzielił się z nim swoimi problemami w realizacji programu. Zbyt wiele było "ukłonów" i gestów pod adresem opozycji i nieprzyjaciół politycznych. Powstawało wrażenie, że bardziej zabiega o uznanie u wrogów niż u przyjaciół i sprzymierzeńców.

3.4. Ani rząd, ani kierownictwo polityczne AWS nie potrafili uzyskać poparcia i bezwzględnej lojalności dla swoich propozycji w polityce społecznej. W efekcie większość z nich napotykało mniejszą lub większą opozycję wewnątrz klubu, a na sali sejmowej dochodziło do gorszących i niszczących sojuszów własnych "poprawiaczy" z ewidentnymi wrogami politycznymi. W efekcie "zwycięstwa" okazały się nietrwałe: prowadziły do pogłębienia trudności w finansach państwa, a w następnej kolejności otwierały drogę do bezkarnej likwidacji osiągnięć AWS pod hasłem "konieczności ratowania finansów publicznych od katastrofy".

3.5. Szczególnym problemem było pozbawienie zebrań Klubu AWS jakiegokolwiek znaczenia w podejmowaniu decyzji programowych. Zręczna manipulacja obradami tego ciała do czasu dawała kierownictwu Klubu złudne poczucie siły i władzy. Owocem był brak zaufania i lojalności posłów AWS wobec wszelkich decyzji rządu i kierownictwa AWS.

3.6. Poważnym problem był - wspomniany już - brak wyraźnego zdefiniowania adresatów reform i określenia ich kosztów społecznych. Oznaczało to w efekcie, iż reformom brakło szerokiego poparcia społecznego - osób, które swój sukces życiowy wiązałyby z powodzeniem tych reform.

4. Osiągnięcia rządów AWS oraz ZChN w ramach AWS

Pomimo porażki wyborczej ZChN ma prawo do poczucia dobrze spełnionej służby Ojczyźnie i wartościom dla których realizacji w życiu publicznym został powołany. Za najważniejsze nasze osiągnięcia uznajemy:

4.1. W ciągu krótkiego czasu zbudowana została nowoczesna polityka prorodzinna. Stanowiła ona adekwatną odpowiedź na wyzwania przed jakimi stoi Polska: na problemy społeczeństwa wymierającego i starzejącego się. Na politykę tę składały się zarówno przedłużone urlopy macierzyńskie jak i podwyższone świadczenia oraz program ulg podatkowych.

4.2. Sukcesem zakończyło się głosowanie w wyniku którego utrzymany został wyrok Trybunału Konstytucyjnego ws niedopuszczalności aborcji z przyczyn społecznych

4.3. Przedstawiciele ZChN (we współpracy z działaczami Stowarzyszenia Rodzin Katolickich) konsekwentnie współdziałali ze Stolicą Apostolską na forum ONZ w kwestiach obrony życia, istoty małżeństwa i praw rodziny.

4.4. Dokonana została ratyfikacja konkordatu m. RP a Stolicą Apostolską - przez 4 poprzednie lata blokowana przez SLD i siły liberalne w UW i PSL przy osłonie obłudnej propagandy.

4.5. Polska uzyskała członkostwo w NATO - najsilniejszym sojuszu polityczno-militarnym wszechczasów. Zmniejszone także zostało w ten sposób niebezpieczeństwo porozumienia się naszych sąsiadów przeciw nam i osamotnienia Polski w przypadku agresji na nią.

4.6. ZChN zabiegał o należytą ochronę interesów gospodarczych Polski zarówno w relacjach z UE, zabiegając o to by należycie chronione były interesy polskich producentów w przemyśle, usługach i rolnictwie. Domagaliśmy się skutecznej obrony polskiej własności ziemskiej. Nasze argumenty, apele i żądania odegrały decydującą rolę przy wprowadzeniu zasady, że kolejne etapy liberalizacji stosunków gospodarczych we wszystkich dziedzinach. będą miały miejsce dopiero w jakiś czas po przystąpieniu do UE a nie niezależnie od tego, czy i kiedy do tego dojdzie.

4.7. Skutecznie zabiegaliśmy o ochronę polskich interesów w stosunkach z Rosją. Mieliśmy poważny udział w doprowadzeniu do podpisania kontraktu z Norwegią w sprawie zaopatrzenia Polski w gaz, kontraktu, który - jeśli zostanie podtrzymany przez obecną koalicję - doprowadzi zmniejszenia zależności Polski od dostaw gazu rosyjskiego. Unikniemy w ten sposób niebezpieczeństwa wykorzystywania pozycji monopolistycznej dla dyktatu gospodarczego lub dla nacisków politycznych. Jednocześnie podejmowaliśmy interwencje ilekroć stosunkom Polski z Rosją, Ukrainą i Białorusią zagrażały niebezpieczeństwa wynikające z oczekiwań UE pod adresem Polski.

4.8. ZChN występował konsekwentnie w obronie polskiej przedsiębiorczości - w szczególności w obronie interesów firm rodzinnych. Dotyczyło to zarówno ochrony drobnego handlu jak i ograniczeń konkurencji ze strony hipermarketów.

4.9. Obroniliśmy rozwiązania służące budownictwu mieszkaniowemu, podtrzymując wysoką dynamikę w tym zakresie.

4.10. Nasi członkowie w sposób zasadniczy przyczynili się do urzeczywistnienia reformy ustrojowej państwa, która zachowując jego integralność umożliwiła pogłębienie procesu decentralizacji i aktywność społeczności lokalnych (gminnych oraz powiatowych) i regionalnych w sprawowaniu władzy. Zarówno w samorządzie gminnym, powiatowym, jak i województw przedstawiciele ZChN mają silną pozycję i znaczące osiągnięcia.

4.11. Podjęliśmy trud budowania modelu polityki regionalnej państwa uruchamiając także wielki wysiłek programowy i finansowy partnerów regionalnych i lokalnych. Podpisane w 2001 roku kontrakty wojewódzkie wyznaczają drogę porządkowania finansów publicznych a także przygotowania Polski do wykorzystania funduszów strukturalnych Unii Europejskiej.Kontrakty te służą także powiązaniu przedsięwzięć resortowych terytorialnie ukierunkowanych ze spójnym systemem wsparcia regionalnego.

II. Pierwsze miesiące rządów SLD-PSL - zagrożenia dla interesu narodowego 5. Najpoważniejsze obawy budzą przejawy serwilizmu wobec Brukseli. Wyraża się on w daleko idących ustępstwach wobec żądań ze strony funkcjonariuszy UE - najczęściej utrzymywanych w tajemnicy przed własnym narodem. Wśród szczególnie oburzających ustępstw odnotowujemy: - zgodę na krótkie okresy przejściowe przy sprzedaży ziemi obcokrajowcom. Rząd SLD-PSL nie próbował nawet negocjować dla Polski podobnych wyłączeń jakie uzyskała Dania. Nie podejmuje też inicjatyw umożliwiających ochronę tej własności w sposób, jaki stosują kraje deklarujące "pełną swobodę obrotu" jak np. Austria na terenie regionu Salzburga; - zapowiedziana zgoda na inwestowanie za granicą środków powierzonych funduszom emerytalnym - co może doprowadzić do drenażu polskiego kapitału przez kraje znacznie od nas bogatsze; - zapowiedziana zgoda na dopuszczenie kapitału zagranicznego do inwestowania w kasyna i w gry losowe. Taką inicjatywę ZChN skutecznie zablokował w Sejmie zarówno I jak i III kadencji. - uległość w negocjowaniu polityki rolnej; - uległość w przyjmowaniu warunków dotyczących polityki spójności oraz polityki regionalnej - warunków gorszych niż uzyskały kraje przed nami wstępujące do UE

6. Niepokój budzi manifestowana uległość wobec interesów rosyjskich wyrażająca się zarówno w nieuprawnionych i nielojalnych wobec poprzednich rządów (i w ogóle wobec Państwa Polskiego) pretensjach publicznie głoszonych pretensjach o rzekomą dyskryminację tego partnera przez poprzedni rząd jak i szczególny sposób traktowania interesów p.Aleksandra Gudzowatego i "Bartimpexu"

7. Za karygodną uważamy likwidację polityki prorodzinnej. Dzieje się to poprzez skracanie okresów urlopowych, zmniejszanie zasiłków macierzyńskich i porodowych, likwidację powszechnych zasiłków szkolnych dla rodzin wielodzietnych, wprowadzenie podwyższonego VAT na zabawki oraz próbę zlikwidowania wspólnego rozliczania małżonków przed fiskusem. Dzieje się to w sytuacji gdy więcej Polaków umiera niż się rodzi i gdy społeczeństwo podlega procesom starzenia. Podobnie antyrodzinny i antynatalistyczny skutek mają zapowiedziane inicjatywy legalizacji związków homoseksualnych oraz liberalizacji aborcji.

8. Z niepokojem odnotowujemy rozmontowanie polityki mieszkaniowej. Likwidacja ulg oraz wprowadzenie VATu - choć w obydwu obszarach rząd częściowo wycofał się ze swych zamiarów - już daje skutki w postaci dramatycznego obniżenia dynamiki tego sektora. Oznacza to nie tylko dalsze odroczenie terminu, w którym młode małżeństwa będą mogły zdobyć samodzielne mieszkanie ale także dramatyczne osłabienie jednego z najważniejszych czynników dynamizowania gospodarki a przy tym sektora tworzącego ogromną ilość miejsc pracy.

9.1. Wbrew gromkim zapowiedziom rząd nie podjął zdecydowanej walki z największym problemem obecnego czasu - z bezrobociem. Stopa bezrobocia nadal rośnie i wszystko wskazuje na to, że w tym roku osiągnie przerażający poziom 20%.

9.2. Zjazd z oburzeniem potępia politykę kadrową obecnej koalicji rządzącej przejawiającą się w bezpardonowej eliminacji z instytucji publicznych i zakładów pracy pracowników związanych z prawicą, w tym z ZChN. Tego typu praktyki godzą w konstytucyjną zasadę równości obywateli, ich prawa do pracy oraz są niedopuszczalne w każdym cywilizowanym kraju.

10.1. Z niepokojem obserwujemy oszczędności w obszarach decydujących o naszej przyszłości - w nakładach na naukę i oświatę.

10.2. IX Zjazd Krajowy ZChN zdecydowanie protestuje przeciwko zahamowaniu przez rządzącą koalicją SLD-UP-PSL reformy oświatowej. Konserwowanie w ten sposób systemu nauczania z okresu PRL znacznie utrudnia dostosowanie wykształcenia polskiej młodzieży do zmieniającego się ciągle rynku pracy. Nieodpowiedzialne decyzje rządu dotyczące między innymi wstrzymania nowych matur, reaktywowania średnich szkół zawodowych - narażają młodzież na niepotrzebny stres i wprowadzają bałagan organizacyjny w szkołach. Działania te dowodzą braku kompetencji i wyobraźni osób odpowiedzialnych za wprowadzanie niezbędnych zmian w polskim systemie edukacji narodowej.

11.1. Sprzeciw nasz wywołują również: zwiększenie odpłatności za leki i leczenie oraz ograniczanie przywilejów przysługujących dotąd kombatantom i studentom w zakresie korzystania z przejazdów koleją.

11.2. Umacnianie idei samorządności jest realizacją zasady pomocniczości katolickiej nauki społecznej. ZChN wyraża kategoryczny sprzeciw wobec wszystkich działań osłabiających samorządność.

11.3. Zamiast deklarowanego wsparcia finansowego dla samorządów, rozwoju polskiej polityki regionalnej i dalszej decentralizacji, zwłaszcza finansów publicznych, niszczy się rozwiązania systemowe, pozbawia państwo polityki regionalnej, zaś wielki wysiłek programowy i finansowy partnerów regionalnych i lokalnych - określony w kontraktach wojewódzkich - marnotrawi. W to miejsce proponuje się kosztowny, ale za to uznaniowy, scentralizowany i resortowy model dysponowania środkami publicznymi państwa służący aktualnej ekipie rządowej. Poprzez rujnowanie kontraktów wojewódzkich blokuje się umiejętności korzystania ze środków Unii Europejskiej, co staje się działaniem godzącym w najżywotniejszy interes narodowy."

12. Jako przejaw wyjątkowej obłudy odnotowujemy cięcia w budżetach NIK - gdy publicznie głosi się walkę z korupcją oraz cięcia w budżecie IPN gdy głosi się konieczność uczciwego rozliczenia z przeszłością

III. Podstawowe wyzwania w obszarze gospodarki i życia społecznego

13. Bezrobocie. Największym wyzwaniem naszych czasów jest bezrobocie. Jego skutkiem jest nie tylko utrata możliwości zdobywania dochodu na utrzymanie siebie i rodziny ale także obniżenie poczucia wartości osobistej nim dotkniętego. Rodziny dotknięte tą klęską przeżywają najtrudniejsze momenty swego wspólnego życia. Masowe bezrobocie stanowi także źródło napięć społecznych. Zdarza się, iż rozrywa więzi wspólnoty narodowej i społecznej i staje się pożywką patologii społecznych. Polsce grozi bezprecedensowe bezrobocie rzędu 20%.

14. Od kilkunastu lat w Polsce nie ma pełnej zastępowalności pokoleń. Od dwóch lat więcej Polaków umiera niż się rodzi. Naszemu narodowi grozi wymieranie, nasze społeczeństwo starzeje się. Rodzi to szereg pytań o przyszłość naszego narodu i państwa. Stawia przed nami problemy dotyczące życia społeczeństwa zdominowanego przez ludzi starszych i niezdolnego do uniesienia kosztów ochrony zdrowia, opieki społecznej a nawet do utrzymania wypłacalności systemu emerytalno-rentowego. Dodatkowym problemem stanie się w tej sytuacji prawdopodobny napływ imigrantów z obszarów innej cywilizacji i wynikające stąd problemy społeczne podobne tym, które już dziś są udziałem naszych zachodnich sąsiadów.

15. Konflikt interesów w stosunkach z UE. SLD, dominująca w obecnym parlamencie i w rządzie zdaje się traktować przystąpienie do Unii jako cel sam w sobie. Gotowa jest pomijać ważne interesy społeczne i narodowe dla osiągnięcia "sukcesu" w postaci wprowadzenia Polski do UE - choćby na kolanach.

16. Zależność od dostaw gazu z Rosji. Dalece zaawansowane przez rząd AWS negocjacje o dostawy gazu z Norwegią zostały zastopowane przez SLD. Wszystko wskazuje na to, że grozi Polsce kontynuacja a nawet pogłębienie zależności od dostaw gazu z Rosji oraz od polityki rosyjskiego monopolisty.

17. Wielkie wyzwania przyszłości: globalizacja, era informacji i społeczeństwo wiedzy. Polska stoi wobec tych wyzwań i musi im sprostać pod groźbą nieodwracalnego obniżenia szans życiowych przyszłych pokoleń Polaków.

18. Zagrożenia dla tożsamości kulturowej narodu. Polska staje wobec nacisku kulturowego niesłychanej mocy. Środki jakimi jest on wywierany nie mają precedensów w dziejach ludzkości.

19. Bezpieczeństwo narodowe. Przystąpienie Polski do NATO w sposób zasadniczy zmieniło naszą sytuację zewnętrzną. Żaden układ nie gwarantuje bezpieczeństwa raz na zawsze i nie zastąpi rozsądnej troski własnej.

20. Bezpieczeństwo życia, zdrowia i mienia. Tęsknota za prawem, sprawiedliwością, uczciwością w życiu publicznym i bezpieczeństwem osobistym stała się najbardziej manifestowanym uczuciem Polaków. Mają prawo do warunków życia spełniających te życzenia, a rząd i Parlament mają obowiązek im takie warunki stworzyć.

IV. Niezbywalne obowiązki państwa wobec narodu

21. ZChN uważa Państwo Polskie za instytucję szczególnego znaczenia. Jego podstawową misją jest obrona praw i interesów narodu. Odrzucamy koncepcje komunistyczne i postkomunistyczne, traktujące państwo jako aparat przymusu w służbie interesów klasowych. Odrzucamy również liberalny mit kapitalizmu i życia społecznego, w którym państwo - jeśli tylko wykracza poza rolę "stróża nocnego" - jest traktowane jako organizacja represyjna, wypaczająca naturalne procesy społeczne i gospodarcze.

22. Do niezbywalnych funkcji państwa należy zapewnienie narodowi bezpiecznego bytu w bezpiecznych granicach. Żadna organizacja międzynarodowa nie jest w stanie wyręczyć czy zastąpić państwa w tej roli. Przynależność do organizacji międzypaństwowych może wspomóc państwo w wypełnianiu tej funkcji.

23. Państwo jest strażnikiem bezpieczeństwa i ładu społecznego. Zapewnia ono bezpieczeństwo osobiste obywatelom oraz ochronę ich własności i innych praw.

24. Państwo jest gwarantem praw osoby ludzkiej i rodziny. Poprzez państwo i przy jego wsparciu możliwa jest pełniejsza realizacja przyrodzonych, naturalnych i niezbywalnych praw osoby ludzkiej. Państwo nie może się wyzbyć odpowiedzialności za tworzenie warunków bytu i szans życiowych swych obywateli.

25. Państwo ma obowiązek zapewnienia ochrony i warunków rozwoju kultury swego narodu. ZChN uznaje prawa mniejszości narodowych i konieczność ochrony tych praw. Uważa też, że państwo polskie ma obowiązek domagania się ochrony praw Polaków żyjących na terenie innych państw.

26.1. Państwo Polskie i Unia Europejska. ZChN uważa, iż koncepcja federalistyczna zakładająca zanik państw narodowych i przeciwstawienie im samodzielnych regionów nie gwarantuje realizacji praw i interesów Narodu Polskiego. Wspieramy koncepcję budowania Europy Ojczyzn na fundamencie wartości chrześcijańskich, zgodnie z zasadami solidarności, pomocniczości i dobra wspólnego. W tym zakresie współpracować będziemy z ugrupowaniami politycznymi na Zachodzie, które mają podobną wizję przyszłości naszego kontynentu.

26.2. W przemówieniu wygłoszonym w polskim parlamencie Ojciec Święty Jan Paweł II przestrzegał przed redukowaniem wizji zjednoczonej Europy wyłącznie do jej aspektów ekonomicznych, politycznych i przed bezkrytycznym stosunkiem do konsumpcyjnego modelu życia. Nową jedność Europy - jeżeli chcemy by była ona trwała - winniśmy budować na tych duchowych wartościach, które ją kiedyś ukształtowały, z uwzględnieniem bogactwa i różnorodności kultur i tradycji poszczególnych narodów. Ma to być bowiem wielka Europejska Wspólnota Ducha. Przesłanie Ojca Świętego jest dla ZChN wyzwaniem i inspiracją do dalszej walki o przyszłą Europę, jako prawdziwą wspólnotę ducha poprzez budowanie trwałego ładu moralnego opartego na trwałości i jedności rodziny oraz Dekalogu.

26.3. Postulujemy konieczność zaistnienia medialnego naszego Zjednoczenia w debacie akcesyjnej, a nasze stanowisko będziemy chcieli określić jako eurorealizm. Przez eurorealizm rozumiemy konieczność systematycznego wskazywania na rolę i zadania UE tak jak są one formułowane i realizowane na dzień dzisiejszy w krajach członkowskich. Uważamy, że obecny rząd oraz - jak dotychczas - środki masowego przekazu kolportują w tym obszarze fałszywe informacje, jak też odciągają uwagę społeczeństwa od samej istoty UE, koncentrując ją wyłącznie na procesie negocjacyjnym. Chcemy to całkowicie zmienić poprzez masową akcję informacyjną, zdecydowanie konkurencyjną wobec akcji prowadzonej przez obecny rząd. Takie stanowisko pozwoli Zjednoczeniu nie tylko zaistnieć na krajowej scenie politycznej, ale również wzbogacić nasze społeczeństwo o niezbędne i istotne informacje potrzebne do zajęcia odpowiedzialnego stanowiska w czasie nadchodzącego referendum.

26.4. ZChN apeluje o natychmiastowe określenie zasad umożliwiających równy i nieskrępowany dostęp do mediów publicznych w debacie nad integracją Polski z UE. Sprzeciwiamy się ograniczaniu wolności słowa i chęci niedopuszczania oponentów przystąpienia do UE poprzez zastąpienie informacji nachalną propagandą. Merytoryczna dyskusja na argumenty jest nieodzownym warunkiem uczciwego i sprawiedliwego osądu nad zagrożeniami i zaletami integracji. Chęć monopolizowania przez instytucje i media, opłacane z pieniędzy wszystkich obywateli, może doprowadzić do ogromnej manipulacji i sfałszowania rzeczywistości. Jeżeli do tego dojdzie - będzie to powód do zakwestionowania wyników referendum.

V. Najpilniejsze zadania

27. Walka z bezrobociem jest najpilniejszym zadaniem polityki gospodarczej państwa. 27.1. Warunkiem powodzenia takiej walki jest skuteczna polityka wspierająca wzrost gospodarczy a więc zaprzestanie polityki schładzania gospodarki. Doświadczenie minionych lat dowodzi, iż stopa bezrobocia w Polsce maleje dopiero wówczas gdy tempo wzrostu PKB przekracza 5% w skali rocznej.

27.2. Konieczne jest przywrócenie bodźców (ulg podatkowych, zwolnień i obniżonych stawek VAT oraz preferencji kredytowych) dla rozwoju budownictwa mieszkaniowego

27.3. Realizacja celu wymaga wspierania rozwoju małej i średniej przedsiębiorczości - zwłaszcza firm rodzinnych. Ten sektor już dziś tworzy ponad 50% miejsc pracy w Polsce;

27.4. Silniejszej ochrony wymagają interesy polskiej przedsiębiorczości. Dotyczy to zarówno ochrony rynku krajowego przed wyniszczającym rodzimą produkcję konkurencją ze strony subsydiowanego importu oraz ukrócenia przemytu jak i ochrony ich przed ekonomiczną potęgą hipermarktów;

27.5. Niezbędnym warunkiem realizacji celu jest prowadzenie polityki proeksportowej. W szczególności zaś konieczne jest zwiększenie roli KUKE w ubezpieczeniach transakcji eksportowych na szczególnie ważnych dla Polski, "przyszłościowych" rynkach. - likwidacja elementów polityki anty-eksportowej.

27.6. Mimo pozostawania w pozaparlamentarnej opozycji ZChN powinien wyraźnie zwiększyć zainteresowanie problemami gospodarczymi kraju. W tym celu Zjazd zaleca Radzie Naczelnej powołanie przy niej specjalnego Zespołu ds. Studiów i Programów Rozwoju Gospodarczego z zadaniem opracowania założeń do programów polityki gospodarczej, monitorowania stanu gospodarki oraz oceny działań rządu na tym polu.

28. Obrona i restytucja polityki prorodzinnej.

28.1. Konieczna jest nieustanna obrona instytucji małżeństwa i rodziny, obrona życia poczętego oraz pierwotnego prawa rodziców do wychowywania własnych dzieci. Dziś te instytucje i prawa są zagrożone. Bez ich należytej ochrony niemożliwe jest prowadzenie polityki prorodzinnej.

28.2. Przywrócić należy obowiązujący w roku 2001 wymiar urlopu macierzyńskiego i wychowawczego oraz zmodyfikować jego zasady tak, by zasadą było korzystanie z niego przez matki.

28.3. Przywrócić zasady przyznawania i ustalania wysokości zasiłków porodowych obowiązujące w roku 2001 oraz zreformować zasiłki rodzinne tak, by stały się powszechnym świadczeniem dla rodzin wielodzietnych. Na stałe wprowadzić należy zasiłek szkolny dla dzieci z rodzin wielodzietnych.

28.4. Należy zachować i rozbudować preferencje rodzinne w podatku dochodowym - nie tylko utrzymać zasadę wspólnego rozliczania się małżonków przed fiskusem ale rozbudować ten przywilej w kierunku systemu, w którym dochody całej rodziny wspólnie zamieszkującej byłyby wspólnie opodatkowane (tzw. iloraz rodzinny)

28.5. Należy bronić przywileju kobiet do wcześniejszego korzystania z emerytury. Środowiska liberalno-feministyczne przy użyciu kłamliwych argumentów sugerujących, iż chodzi o obowiązek wcześniejszej rezygnacji z pracy a nie o przywilej, z którego korzystać mogą kobiety wedle swego uznania oraz posługując się retoryką odwołującą się do postulatu "równości praw" pragną wydłużyć okres pracy zarobkowej kobiet - ze szkodą dla nich samych i dla ich szczególnej roli w życiu rodzinnym.

28.6. Wobec ujawnienia się oczywistych zagrożeń depopulacją i starzeniem naszego narodu należy doprowadzić do tego, by każdy projekt ustawy, każda decyzja rządu oceniane były ze względu na swoje konsekwencje dla rodziny i jej bytu.

29.1. Na państwie spoczywa niezbywalny obowiązek tworzenia równych szans życiowych swoim obywatelom. Temu celowi winna być podporządkowana zarówno polityka regionalna jak i polityka edukacyjna.

29.2. Państwo ma obowiązek zapewnienia warunków przeżycia tym, którzy nie mogą sprostać wyzwaniom życia. Temu celowi służyć musi polityka socjalna. Nie powinna ona jednak tworzyć "pułapek socjalnych" utrwalających stan niesamodzielności materialnej klientów systemu lecz pomagać ludziom w usamodzielnianiu się.

30. Zjazd apeluje do Zarządu oraz do członków ZChN działających w organach samorządu terytorialnego o udzielenie wszelkiej możliwej pomocy organizacjom pozarządowym zajmującym się opieką nad niepełnosprawnymi a szczególnie nad upośledzonymi umysłowo.

31. Szczególne znaczenie w gospodarce i w polityce gospodarczo-społecznej zajmuje sektor budownictwa mieszkaniowego. Jest on twórcą mieszkań - bardzo deficytowego dobra w Polsce, przedmiotu marzeń setek tysięcy młodych Polek i Polaków. Jest on także twórcą wielkiej ilości miejsc pracy - zarówno bezpośrednio jak i pośrednio (w przemysłach materiałów budowlanych, meblarskich i wyposażenia mieszkań, AGD, elektronicznym i szeregu innych) oraz "kołem zamachowym" całej gospodarki. Dla wsparcia rozwoju tego sektora niezbędne są zarówno środki polityki podatkowej jak i preferencyjne kredyty.

32. Niezbywalnym obowiązkiem administracji państwowej jest obrona polskich interesów w negocjacjach z UE. Niedopuszczalne jest skrywanie przed narodem informacji o podjętych w jego imieniu zobowiązaniach wobec UE. W polityce otwierania naszej gospodarki dla towarów z UE, przy przyznawaniu przywilejów inwestorom i pracownikom pochodzącym z UE należy ostro przestrzegać zasady wzajemności i zasady naszych ustępstw "po przystąpieniu" a nie przed nim. Należy utrzymać zakaz zakupu polskiej ziemi przez obcokrajowców. Nie wolno dopuścić do wypływu polskich oszczędności i środków publicznych za granicę. Konieczne jest zatem zarówno utrzymanie zakazu inwestowania funduszów inwestycyjnych za granicą jak i utrzymanie zakazu inwestycji zagranicznych w sektorze gier losowych. Nie wolno zgodzić się na dyskryminację Polski przy dostępie do funduszów regionalnych i funduszów spójności. Również polityka rolna UE nie powinna dyskryminować polskich rolników - zwłaszcza w zakresie dotacji i limitów produkcyjnych. Biorąc pod uwagę niedawne doświadczenia tzw. przemysłowej hodowli (zagrożenia pryszczycą i chorobą "wściekłych krów") Polska powinna uzyskać akceptację dla zachowania obszarów hodowli naturalnej.

33. Polityka gospodarcza wobec naszych sąsiadów wschodnich powinna kierować się polską racją stanu. Odrzucić należy zarówno postawę serwilizmu wobec Brukseli jak i służebność wobec interesów rosyjskich. Nie należy ani mitologizować ani lekceważyć handlu ze Wschodem. Nie ma powodu żeby zamykać polską granicę na zasadach Schengen, póki nie jesteśmy stronami tego traktatu. Należy aktywnie promować polski eksport i prowadzić jak najszerszą współpracę gospodarczą z naszymi sąsiadami wschodnimi. Nie wolno jednak pod hasłami tej współpracy lekceważyć wymogów bezpieczeństwa energetycznego naszego kraju.

34. Nauka i edukacja powinny zostać zaangażowane w służbę przyszłości. Przy pomocy środków polityki płacowej należy powstrzymać procesy dramatycznego wzrostu średniej wieku kadry naukowej i odwrócić proces negatywnej selekcji do zawodu nauczycielskiego. Państwo powinno wykazywać większą dbałość o rozwój badań w obszarach szczególnie ważnych dla określenia miejsca Polski w nadchodzącej erze globalizacji i społeczeństwa wiedzy. W edukacji młodego pokolenia szczególnie ważnymi zadaniami są nauka języków obcych oraz opanowanie komputera i internetu.

35. Przynależność do NATO w sposób zasadniczy zwiększyła bezpieczeństwo naszych granic. Należy jednak pamiętać, że nawet najbardziej oddani sojusznicy nie będą w stanie pomóc tym, którzy nie potrafią bronić się sami. Polskie siły zbrojne powinny być dobrze wyposażone i dobrze przygotowane do służby polskim interesom narodowym.

36. Ład, bezpieczeństwo i sprawiedliwość są dobrami, do których Polacy przywiązują ogromną wagę. Trzeba nie tylko dobrego prawa ale także prawa skutecznie i sprawnie wykonywanego przez policję, prokuraturę i sądy. Powinna obowiązywać zasada "zero tolerancji" dla przestępczości. Nie należy skąpić środków na więzienia, na walkę z korupcją i z przestępczością zorganizowaną. Należy aktywnie przeciwdziałać procesom demoralizacji społecznej.

37. Środki komunikacji społecznej muszą angażować się w służbie Narodu. Należy zreformować kształtowanie KRTiV. Powinni ją w większym stopniu tworzyć przedstawiciele środowisk nauki, edukacji i kultury.

Procesy globalizacji: koncentracja kapitału oraz komercjalizacja i unifikacja, a także rozwój technologiczny - konwergencja systemów teleinformatycznych i medialnych (Internet, telewizja interaktywna, telefonia komórkowa) powodują, że rynek mediów coraz bardziej jest kontrolowany przez wielkie ponadnarodowe koncerny i grupy kapitałowe. To zjawisko jest również obecne w Polsce. Przeciwdziałanie polega przede wszystkim na wypracowaniu skutecznych procedur antymonopolistycznych, by bronić prawa obywateli do rzetelnej informacji, bronić racji stanu - przejrzystego systemu medialnego w Polsce, od którego w sposób zasadniczy zależy jakość życia publicznego i standard demokracji.

W Polsce potrzebna jest ponadto nowelizacja pochodzącego z 1984 roku prawa prasowego, szczególnie w trzech aspektach: dostosowania obowiązującego prawa do zmian technologicznych, zwiększenia standardu ochrony obywatela przed ewentualnymi negatywnymi skutkami działań mediów i wreszcie stworzenia silnego oraz autentycznego samorządu dziennikarskiego, który regulowałby relacje między dziennikarzami a właścicielami mediów, co ma znaczenie fundamentalne dla realizacji zasady wolności słowa.

Opowiadamy się za ochroną polskiego rynku medialnego i przeciwstawiamy się próbom pełnej liberalizacji w aspekcie nieograniczonego udziału obcego kapitału w mediach elektronicznych. Jesteśmy zwolennikami funkcjonowania w Polsce silnej i niezależnej telewizji publicznej, która powinna stanowić oś systemu medialnego w Polsce. Jednocześnie bardzo krytycznie oceniamy obecną działalność telewizji polskiej stwierdzając, że choć jest ona utrzymywana z abonamentu płaconego przez całe społeczeństwo jest politycznie podporządkowana obozowi rządzącemu i jego interesom. Uważamy, że należy zmienić ustawę o radiofonii i telewizji, która dopuszcza w majestacie prawa upolitycznianie i upartyjnianie obszaru mediów elektronicznych. Krytycznie oceniamy też takie negatywne zjawiska jak komercjalizacja i obecność w programach TVP agresji, przemocy i pornografii. Jesteśmy zwolennikami aktywnego wchodzenia w nowe technologie medialne, w tym przede wszystkim Internetu.

38. Należy poprawić reformy - muszą służyć ważnym interesom społecznym a nie tylko oszczędnościom budżetowym.

39. Polacy za granicą są członkami wspólnoty narodu polskiego. Należy przyznać im status przewidziany w rozpatrywanym przez Senat IV kadencji i Sejm III kadencji projekcie "Karty Polaka". Szczególną opieką państwa polskiego powinni być objęci Polacy w Kazachstanie. Przyznawanie praw mniejszościom na terenie Polski powinno być wiązane z uprawnienia Polaków w innych krajach.